Anne ve babalar için çocuklarının her dönemi elbette özel ve güzeldir. Çocuklarını ilk kucaklarına aldıkları andan itibaren derin bir sevgi beslerler ve bu sevginin karşılıklı olacağını, çocuklarının da aynı sevgiyi onlara göstereceklerinden emin bir güven bağı geliştirirler. Ancak öyle bir dönem var ki kendinizi çocuğum beni gerçekten seviyor mu? Ben onun için bir fazlalık mıyım? Bensiz daha mı mutlu olurdu? Sorularını sorarken bulabilirsiniz. Çocuklar 3-6 yaş aralığında kendi cinsel kimliklerini anlama konusunda aşırı ilgi ve merak duymaya başlarlar, bu yüzden anne ve babalar cinsel sorulara en çok bu dönemde maruz kalırlar. Çocuğun kendi cinsiyetini ve diğer insanların cinselliğini keşfettiği bu dönemde ortaya çok önemli bir durum çıkar: Oidipus/Elektra Kompleksi Bu terimlerin düşünürü Freud, bu yaş aralığındaki erkek çocukları babalarını kendilerine rakip görmelerini ve annelerine aşırı düşkün olmalarını 'Oidipus Kompleksi' olarak; kız çocuğunun babaya aşırı düşkün olmasını ve annenin yerini alma isteğini ise 'Elektra Kompleksi' olarak adlandırır. Oidipus kompleksi yaşayan erkek çocuklarında: Sürekli annenin onayını almaya ve beğenisini kazanmaya çalışma, babaya karşı öfke nöbetleri, onun sözünü dinlememe ve otoritesini kabul etmeme, anne ile babanın geceleri aynı odada uyumasını istememe gibi davranışları görebiliriz. Hatta muhtemelen 'Keşke annemle ben evli olsaydım' ya da 'Büyüyünce annemle ben evleneceğim' gibi cümleleri duyabiliriz. Elektra kompleksi yaşayan kız çocuklarında ise: Anneye karşı açıklanamayan düşmanlık duyguları, yaşanan her olumsuz durumda anneyi suçlama, annenin hayatlarından çıktığına dair fanteziler kurma, herhangi bir karar vermeden önce babanın bu konuda ne düşüneceğini ve hissedeceğini anlamaya çalışma gibi davranışları gözlemleyebiliriz. Bunların yanında gün içerisinde annenin kıyafetlerini giyinmiş rastgele makyaj malzemeleriyle yüzünü boyamış ayna karşısında kendisini izlerken bulabiliriz bunun amacı babanın gözünde anneden daha iyi görünmektir aslında. Peki, bu durumda ne yapmalıyız? Öncelikle anne ve babalar bu durumun geçici bir süreç olduğunu unutmamalı, çocuklarından uzaklaşmamalılar. Bu durumu doğal kabul etmeli ve bu süreçte bazı yöntemler takip etmelilerdir. Çocuğun kıskançlığı bir oyun haline getirilmemeli teşvik edilmemelidir, çocuğun davranışları ve söylemleri bir alay konusu olmamalı küçümsenmemelidir. Erkek çocukları için olabilecek en iyi davranış annenin babayı övmesi, onu sevdiğini söylemesi fakat 'senide çok seviyorum oğlum' diye eklemesidir. Kız çocukları için ise babanın aynı şekilde anneyi övmesi sevdiğini söylemesi gerekir böylelikle zamanla anne rakip değil örnek alınacak kişiye dönüşecektir. Bu süreçte davranışların çok uzun süre devam ettiğini ve normalleşmediğini düşünüyorsanız çocuğunuzu daha iyi anlayabilmek ve durumu normalleştirebilmek için bir terapiste başvurmanızı önerebilirim.