Tuğçe Dokumacı
Türk tiyatrosunda önemli bir yere sahip olan kavuk geleneğinin kökenleri oldukça eski dönemlere dayanmaktadır. Kavuk, genellikle başrol oyuncusunu veya oyunun en önemli karakterini temsil eden bir başlık olarak kullanılır ve sahnedeki kişinin karakterini sembolize eder. Türk tiyatrosunda kavuk, geleneksel ve kültürel bir bağlamda önemli bir simge haline gelmiştir.
Bu geleneğin tarihi 1920’li yıllara dayanır. Türk tiyatrosundaki kavuk geleneği, tuluat ustalarından Kel Hasan Efendi'nin, güldürü tuluatının devamını sağlayacak olan öğrencisi İsmail Dümbüllü'ye sembolik bir nişane olarak kavuğunu teslim etmesiyle başlamıştır. İsmail Dümbüllü, bu geleneği devam ettirmiş ve bir dönem geleneksel tiyatro ile ilgilenen sinema sanatçısı Münir Özkul'a kavuğu devretmiştir.
Münir Özkul, 21 yıl boyunca bu kavuğu şerefle taşımış ve 1989'da usta yadigarını Ferhan Şensoy'a devretmiştir. Ferhan Şensoy da 27 yıl boyunca kavuğu taşımış ve 2016 yılında arkadaşı Rasim Öztekin'e devretmiştir. Rasim Öztekin, kavuğu 4 yıl boyunca taşımış, ancak yaşadığı sağlık sorunları nedeniyle kavuğu genç tiyatro sanatçısı Şevket Çoruh'a devretmiştir. Şevket Çoruh böylece kavuğun altıncı sahibi olmuştur.
Türk tiyatrosundaki kavuk geleneği, ustalardan öğrencilere sembolik bir nişane olarak devredilerek günümüze kadar gelmiştir. Kavuğun yeri ve önemi, Türk tiyatrosunun temel unsurlarından biri olarak kabul edilirken, kavuğun taşıyıcısı genellikle sahnedeki karakterin statüsünü yükselten ve oyunun önde gelen karakteri olarak kabul edilir.
