Ülkemizde, kurulu düzeni etkili bir şekilde sarsan ve sonuçları itibariyle mevcut siyasal yapıyı hemen hemen ters yüz eden 31 Mart seçimlerinin üzerinden neredeyse on aya yakın bir zaman geçti. Seçimi kazanan siyasi partilerin ve adayların zafer kutlamaları, sevinç ve coşkuları artık çok gerilerde kaldı. Günlük yaşam kendi doğal akışına, belediye yönetimleri olağan rutinlerine döndüler. Seçim kazanan belediye başkanları işe koyulunca acı gerçekler de bir bir ortaya çıkmaya başladı. Devralınan belediyelerde kötü yönetim ve akıl dışı harcamalar nedeniyle Türkiye’deki hemen hemen tüm belediyeler büyük bir borç bataklığına düşmüşlerdi. Yönetsel zafiyetler nedeniyle belediye hizmetlerin götürülmesinde büyük sıkıntılar yaşanıyordu. Tabii belediyeler, kanunla kurulmuş kamu tüzel kişileridir. İflas eden mahalle bakkalı Mehmet Efendi olsa ceketini alır gider. Ancak kamu hizmetlerinde süreklilik esastır. Bu nedenle hizmetlerin kesintisiz olarak sürdürülmesi gerekir. İşte bu nedenle işe yeni başlayan belediye başkanları, bir biçimde kaynak yaratacak, yönetsel zafiyetleri giderecek ve kamu hizmetlerinin sürmesini sağlayacaklardır. Doğal olarak 31 Mart yerel seçimleri, nedenleri, sonuçları ve çok çeşitli yönleriyle tartışılmakta ve irdelenmeye çalışılmaktadır. Birincisi bu seçimler sonuçları itibariyle tarihsel bir dönemeç ve kırılma noktası olmuştur. İkincisi, bu seçimler sonucunda; ülkemizde 22 yıldır tek başına iktidar olan ve birinci parti konumunu koruyan AKP ve Cumhur ittifakı partileri bu seçimle birlikte ilk defa olarak seçmen nezdindeki çoğunluklarını yitirmişler ve ikinci parti konumuna düşmüşlerdir. Ve yine bu seçimler sonucunda Türkiye’nin oy haritası değişmiş, CHP %37,67 oy oranıyla birinci parti konumuna yükselmiş ve iktidarın alternatifi haline gelmiştir. Çeşitli siyasal analistler ve uzmanlar, CHP’nin bu başarısını çeşitli gerekçelerle açıklamaktadırlar. Ancak bu uzmanların hepsi de adeta söz birliği etmişçesine seçim başarısının en büyük nedeni olarak sosyal belediyeciliği çok başarılı bir biçimde uygulayan belediye başkanlarını örnek göstermektedirler. Demek ki, seçimi kazanan aslında sosyal belediyecilik olmuştur. Belediyeler, yerel yönetim türlerinden birisidirler. Adı üzerinde yerel yönetimler, o yöre halkının yol, su, imar, katı atık yönetimi, çevre sağlığı gibi temel ve yaşamsal ihtiyaçlarını karşılamak ve bu çerçevede ortaya çıkan güncel sorunlarını kendi aralarında, demokratik katılımla çözümleyebilmek için oluşturdukları organizasyonlardır. Bu nedenledir ki yerel yönetimler, Anayasamızın 127. Maddesinde “il belediye ve köy halkının mahalli müşterek ihtiyaçlarını karşılayan ve karar organları yasayla belirtilen seçmenler tarafından oluşturulan kamu tüzel kişileri” olarak tanımlanmıştır Adı üzerinde belediyeler, Anayasanın da belirttiği gibi o yer halkının genel ve ortak ihtiyaçlarını karşılayan kuruluşlardır. Bu nedenledir ki Türkiye’de belediyeler denilince akla ilk olarak içme su şebekeleri, yol, kent içi ulaşım, kanalizasyon, katı atık yönetimi, aydınlanma ve kentsel alt yapı gibi iş ve işlemler gelmektedir. Ancak günümüzde belediyeler, bu hizmetlerin çok ötesine geçmişlerdir. Belediyelerden istenen görev ve hizmetler çok çeşitlenmiş ve artmıştır. Belediye işlevleri farklılaşmış ve çoğalmıştır. Klasik belediyecilik, geleneksel belediyecilik, Liberal belediyecilik, aristokratik belediyecilik, teokratik belediyecilik, ekolojik belediyecilik, rantçı belediyecilik, vizyoner belediyecilik gibi pek çok belediyecilik çeşidinden bahsedilebilir. Ancak bugün geldiğimiz noktada dünyanın her yerinde genel kabul gören ve yaygın olarak uygulanan belediyecilik anlayışı sosyal belediyeciliktir. Ülkemizde, söz konusu olan sosyal belediyecilik olduğunda hangi siyasi görüşten olursa olsun gelmiş geçmiş belediye başkanlarının tamamı sosyal belediyecilik yaptıklarını söylemektedirler. Ancak bunların sosyal belediyecilik adı altında yaptıkları uygulamalar arasında büyük farklılıklar vardır. Belediye başkanlarının sosyal belediyecilikten ne anladıkları sorusunun cevabı başkandan başkana değişmekte ve çok büyük farklılıklar göstermektedir? Çünkü sosyal belediyecilik kurumsallaşmadığı için adına sosyal belediyecilik denilen uygulamalar gelen, giden belediye başkanlarının keyfine ve anlayışına göre şekil değiştirmektedir. Ne yazık ki ülkemizde; sosyal belediyecilik konusunda tam bir kavram karmaşası yaşanmaktadır. Sosyal belediyecilik denilince bundan genellikle dar anlamda sosyal belediyecilik, yani dar gelirli, yoksul, muhtaç, kimsesiz, özürlü ve yaşlı kesimlere mal ve hizmet olarak yardım etmek gibi faaliyetler anlaşılmaktadır. Geniş anlamda sosyal belediyecilik ise; mal ve hizmet yardımlarını aşan, toplumsal alanda daha geniş bir yelpazeyi oluşturan eğitimden sağlığa, gençlikten spora, kent kimliği oluşturmaktan belediye-halk bütünleşmesine kadar, kent hayatının bütününü kapsamaya yönelik sosyal işlevleri yerine getiren yerel yönetim biçimidir. Sosyal belediyecilik aslında yönetsel kararlar alınırken alınan bu kararlara o yer halkının en geniş anlamda ve doğrudan doğruya katılımını sağlayan belediyecilik anlayışıdır. Geniş anlamdaki sosyal belediyecilik, ilgili bazı akademik çevreler ve küçük bir aydın azınlık dışında pek fazla bilinen bir konu değildir. Ne yazık ki, belediyelerce de üzerinde fazlaca durulmamış, hayata geçirilmesi için çaba harcanmamıştır. CHP’nin Prof. Dr. Yılmaz Büyükerşen başkanlığında oluşturduğu yerel yönetimler koordinatörlüğü, bu alandaki çok büyük bir ihtiyaca cevap verecek ve büyük bir boşluğu dolduracak nitelikteki belki de ilk ve tek girişim olma özelliğini taşımaktadır. (Devam edecek)