Aşk ve hüzün, bir madalyonun iki yüzü gibidir; biri kalbi tutuştururken, diğeri derin bir sızı bırakır. Aşk, insanı hayata bağlayan en güçlü duygudur, umutla beslenir ve sevgiyle büyür. Ama bazen, bu yoğun hisler beraberinde hüzünü getirir. Beklentilerin karşılanmadığı, bir vedanın ardından kalbin kırıldığı ya da özlemin derinleştiği anlarda, aşkın ne kadar güçlü bir duygu olduğu bir kez daha anlaşılır. Hüzün, aşkın gölgesi gibidir; bazen fark edilmez ama hep oradadır. Ancak bu gölge, sevginin kıymetini bilmemizi sağlar, çünkü her hüzün, kalpte yaşanmış güzel bir anıya işarettir.
Bana sık sorulan sorulardan biri şudur: Şiirlerinde “aşk ve hüzün” teması neden önemli bir yer tutuyor? Benim şiirlerim aşk ve hüzünden besleniyor da ondan. Aşk şiirlerinin ayrılık ve hüzün üzerine yoğunlaşmasının birkaç nedeni vardır:
Hüzün ve ayrılık, insanda derin bir etki bırakan duygulardır. Bu duygular, yazarların ve şairlerin ilham kaynağı olur. Mutlu anlar güzeldir ama genelde kısa sürer; hüzün ise uzun süre insanın içinde bir iz bırakır ve ifade edilme ihtiyacı doğurur.
Aşk, başlı başına hem mutluluğu hem acıyı içinde barındıran bir duygudur. Birine duyulan yoğun sevgi, beraberinde kaybetme korkusunu, özlemi ve kırılganlığı da getirir. Şairler, bu zıtlıkları ifade etmek için çoğunlukla ayrılığı ve acıyı ele alır.
Sanat, genelde karanlık ve karmaşık duygulara daha çok yönelir. İnsanlar, melankoliyle yazılmış bir şiirde kendilerini bulur; çünkü bu duygular daha evrenseldir. Aşkın hüzünlü yönleri, okurların ve dinleyicilerin kalbine daha kolay dokunur.
Aşk, ayrılık ve hüzünle anlamını yüceltir. Kavuşulamayan ya da sona eren aşklar, insan zihninde ebedileşir. Bu nedenle, şairler aşkı genellikle acı ve kayıpla harmanlayarak anlatır.
Özellikle edebiyat tarihine baktığımızda, aşkta engeller (aile baskısı, sınıf farklılıkları, gelenekler vs.) sık sık karşımıza çıkar. Bu da şairleri daha çok ayrılık ve çaresizlik gibi temalara yönlendirir.
Sonuç olarak, aşk şiirleri her ne kadar ayrılık ve hüzünle örülü olsa da bu durum, aşkın yoğun duygular barındıran çok boyutlu bir olgu olmasından kaynaklanır. Aslında, bu hüzünlü duygular da aşkın bir parçasıdır ve bu parçalar, aşkı daha unutulmaz kılar.
Bugünkü yazımı bir şiirimle noktalıyorum.
AŞK VE KAVGAYLA
Aşk ellerimiz nasırlıyken bile sevebilmekti
Bir şarkıyı bölüşmekti meydanlarda
Umut yeşerten gözlerinde
Bir ülkeyi görmekti
Senin ellerin
Yağmuru tutan toprak gibi sıcak
Ve rüzgârda savrulan bir bayrak gibi cesur
Öyle güzelsin ki
Gözlerin bir halkın uyanışına benziyor
Sevmek sadece bir gülüşü değil
Karanlığı yaran bir ateşi büyütmektir
Birlikte yürümektir barikata
Göğsümüzde bir dünya taşıyarak
Sen misin bana düşen güneş ışığı
Yoksa seninle mi doğar bu kavgada bahar
Öyle ya
Aşk da devrim gibi
Korkusuzların işidir
